- Wyspy-widma to ziemie które pojawiały się na średniowiecznych mapach, po czym zostały z nich usunięte.
- Były to m.in. wyspy które były widziane przez żeglarzy tylko raz, po czym nigdy nikomu nie udało się ich odnaleźć.
- Niektóre były częściami stałego lądu.
- Wierzy się że część z nich było jedynie przywidzeniami.
W roku 1820 grupa brytyjskich podróżników dostrzegła Szmaragdową Wyspę między Nową Zelandią, Wyspą Macquarie a Antarktydą. Kapitan William Elliot wraz załogą opisali ją jako niewielką skalną wyspę. 20 lat później amerykańskie okręty nie były w stanie jej zlokalizować.
W roku 1909 kapitan John King Davis potwierdził, że taka wyspa nie istnieje, co jednak nie przeszkodziło niektórym kartografom umieszczać ją na mapach i w atlasach aż do 1987 roku.
Kapitan Elliot i jego załoga najprawdopodobniej ulegli mirażowi.
Określano ją jako tajemniczą wyspę u wybrzeży Nowej Fundlandii, pojawiła się na mapach w XVI wieku i zniknęła z nich po zaledwie 100 latach.
Legenda głosi że roku 1542 niejaka Margurite de La Rocque zaszła w ciążę z marynarzem podczas podróży do Kanady. Za karę pozostawiono ją na przeklętej wyspie, zamieszkanej przez diabły i dzikie bestie. Po dwóch latach uratował ją stamtąd pewien rybak, po czym zabrał ją do Francji. Jej historia stała się bardzo popularna wśród prostych ludzi, nawiązania do niej pojawiają się nawet w utworach XIX wiecznego poety George'a Martina.
Obecnie uważa się że wyspa z opowieści pani de La Rocque była w rzeczywistości częścią Quirpon Island u wybrzeży Kanady.
Legenda o istnieniu tego miejsca pojawiła się w czasach muzułmańskiego podboju Hiszpanii w 714 roku. Głoszono wtedy, że chrześcijańcy biskupi szukali schronienia na wyspie zwanej Antilha.
Na mapach pojawiła się w XV i XVI wieku, po czym nigdy na nie nie wróciła.
Pojawiała się na mapach w latach 1558-1660, po czym uznano że nie istnieje. Jednak XVIII wieczni odkrywcy stanowi część Islandii lub Grenlandii. Ostatecznie uznano że chodzi o Fair Isle, która znajduje się między Orkadami a Szetlandami u wybrzeży Szkocji.
Starożytna nazwa wyspy w północnej części Oceanu Atlantyckiego, wzmiankowana po raz pierwszy w IV wieku p.n.e. przez greckiego żeglarza Pyteasza z Massalii w jego dziele Perí Okeanu. Według jego relacji Thule miała znajdować się o 6 dni żeglugi na północ od wyspy Wielka Brytania. Thule identyfikowana jest zwykle z Islandią, Szetlandami lub wybrzeżem Norwegii (uważanej jeszcze w średniowieczu za wyspę).
