W 2018 roku orka znana jako J35 - przez naukowców i media nazwana później Tahlemqua - urodziła martwe cielę. Zamiast jednak pozwolić, by prądy zabrały ciało, zrobiła coś, co zaskoczyło badaczy i zatrzymało uwagę świata. Dzień po dniu, przez ponad dwa tygodnie, niosła swoje martwe dziecko na powierzchni wody. Popychała je pyskiem, unosiła na grzbiecie, nie pozwalała odejść.
Ciało cielęcia stawało się coraz cięższe, rozkładało się, zatapiało ale matka nie odpuszczała. Płynęła z nim przez fale, przez sztormy i prądy, jakby chciała zaprzeczyć temu, że śmierć naprawdę odebrała jej potomstwo.
Naukowcy nazwali to wydarzenie „Tour of Grief” - podróż żałoby.
Orki żyją w rodzinach, które są razem przez całe życie. Dzielą się jedzeniem, wspólnie opiekują młodymi, bronią siebie nawzajem. Tworzą więzi oparte nie na instynkcie, ale na czymś, co niezwykle przypomina nam nasze własne doświadczenia - miłość, troskę, wspólnotę.
My, ludzie, gdy tracimy bliskich, chowamy ich, stawiamy nagrobki, zapalamy znicze, piszemy pożegnania. Tworzymy rytuały, które mają nam pomóc oswoić pustkę. Tahlemqua pokazała, że ocean nie potrzebuje rytuałów - żałoba sama w sobie jest dowodem na istnienie więzi.
Ta historia przypomina nam coś uniwersalnego: miłość nie zna granic gatunku, nie kończy się wraz ze śmiercią, a żal jest jej najczystszym świadectwem.
